Fryslan

Goede morgen Fryslan

Inmiddels ben ik na een goede reis alweer twee dagen thuis, ik sta nog niet met beide benen op de grond maar dat zal nog volgen!
De laatste week op de Mission was gelukkig niet geheel in het teken van afscheid nemen al moet ik zegen dat de laatste dagen steeds maar dan ook steeds dichter bij kwamen.
We gaan nog even terug naar het laatste weekend en de afgelopen dagen. Vorige week zaterdag zijn Rick en ik (voor de laatste keer) naar Sumbawanga geweest, 's ochtends vroeg op en eerst richting Kipande.
Als we bepakt de deur uit stappen roept Babu ons toe dat hij ons wel even naar Kipande wil brengen met de auto! Aah graag, en 5 minuten later zit Rick achter het stuur ik er naast en Babu op de achterbank. Machtig, en dat op de vroege ochtend! We hebben wel bekijks twee blanko's die in de auto de Mission verlaten, als dat maar goed komt! Babu zit achterin met de handen voor zijn gezicht en waarschijnlijk het angst zweet overal in de goede hoop dat het goed zal gaan. Halverwege de route naar Kipande stoppen we en maken we een wissel. Een vrouw achter het stuur...... dit kan toch niet goed gaan!
Rustig ook ik heb een autorijbewijs en rij in Nederland keurig, nooit geen BOETES en of onhandige acties!
Een lift naar de stad en dan eerst op naar het postkantoor. We hebben de sleutel van de postbox meegekregen en orders gekregen. Als we bij het postkantoor aankomen is er niks meer dan een muur met allemaal vakjes van 10x10! Box 43 zat bom vol post voor ons, ongelofelijk! Als we de post eruit halen horen we vaag een stem uit een hoekje komen met de vraag of we even binnen willen komen, we zien verder ook niks dus negeren de vraag. Vervolgens een flinke stem verheffing en wederom de zelfde vraag, ik zak wat door mijn knieën om door het postvakje naar binnen te kijken en ja hoor iets zwarts en een paar witte tanden. Het is voor ons en dus gaan wij het postkantoor binnen niet wetend wat er gaat gebeuren. Ergens achter in een ruimte komen we met de rug tegen de muur en er word gevraagd naar mijn naam, ik antwoord en geef mijn voornaam het is niet voldoende en ook mijn achternaam willen ze weten. En ook Rick geeft zijn voor en achternaam, oh oh wat gaat hier nu toch gebeuren. Een van de drie mannen loopt weg en komt terug met 3 pakketten 1 voor mij en 2 voor Rick. Voorzichtig lachen we een beetje en ook de mannen hebben een lichte smile. Met een grote vuilniszak volgeladen lopen we vanaf het postkantoor naar het internetcafe volverwachting naar de inhoud. Eerst de zak op de kop en de dozen en enveloppen op tafel, eerst de dozen maar open en ja hoor food from Holland. Dropjes, chips, chockola, croisantjes, bifi worsten, ontbijtkoek, tuc koekjes etc. ongelofelijk wat een feest en waar zullen we nu als eerst mee beginnen? Een dropje heerlijk en dat smaakt echt naar meer. We zijn beide geheel onder indruk na het open van ons verassings pakketten en alle kaarten en envelopen, geweldig wat is dit mooi. Tige tank!
'S middags met Peter en Neema nog wat gegeten en gedronken gevold door het eerste afscheid want hen zal ik niet meer zien voor vertrek.
'S avonds bij aankomst in Kipande eerst een Safari biertje en een zakje chips en dan bepakt en bezakt lopen we terug naar huis.
'S avonds moet ik toch echt de speech die ik voor een groot deel al in mijn hoofd heb op papier zien te krijgen en wel in het Engels! Een stuk papier, het woorden boek Nederlands-Engels van Wolters Noordhoff en mijn nieuw gekochte "olie" led lamp en daar zit ik aan tafel te zweten om in een paar zinnen een aardig woordje op papier te zetten.
Zondag ochtend zijn we al vroeg op eerst een ontbijtje en dan de eerste voorzorgs maatregelen treffen voor mijn vertrek morgen. We ontruimen de slaapkamer zodat we na de kerkdienst het gehuurde bed uit het gasthuis weer terug kunnen brengen. Ik was nog gauw de laatste vieze kleren die er liggen en dan moeten we ook al weer snel om op tijd in de kerk te zijn. Jurk aan het haar voor zover dat nog wou in de krul en daar gaan we (voor de laatste keer) naar de kerk, zoals gewoonlijk zitten we op ons vaste stoelen voor in de kerk. Als we na 1.5 uur ongeveer op de helft zijn komt babu na voren en spreekt in het Swahili aan alle aanwezigen en vervolgens kom ik naast hem staan om de woorden die ik met moeite op papier heb gezet uit te spreken. Het is muis stil in de kerk maar als ik in het Swahili van start ga word er hard gelachen, en dus ga ik na een volzin Swahili over naar het Engels en babu vertaald het voor alle aanwezigen. Ik ben blij dat het achter de rug is, en kan rustig gaan zitten voor de tweede helft. En na een tweede helft volgt er 9 van de 10 keer een derde helft en wel bij de uitgang van de kerk om nogmaals iedereen te groeten.
Als we thuis zijn allereerst de jurk uit een broek aan en een bakje thee op de veranda. Stil zwijgend drinken we een bakje en volgens mij waren ons gedachten op dezelfde plaats! En dan tijd voor actie, allereerst brengen we het bed "box spring" terug naar het gasthuis en dat ging een stuk eenvoudiger dan heen reis. Als twee wilden slap van het lachen hobbelen we weer 800 mtr. over de Mission en brengen het bed terug naar de plaats van bestemming. Weer terug en dan reorganiseren en hus himmelje, want dat is iets wat we de laatste weken niet veel hebben gedaan. Met de Afrika stofzuiger niks meer dan een bezem vegen we het huis grondig, afstoffen, dweilen, afwassen en ramen wassen. Onderhand is mijn laatste dag alweer meer dan voor de helft voorbij en dus eerst maar een hapje eten en wel mijn galgemaal. 'S middags is het net het huis van de zoete inval, de een erin de ander eruit allemaal komen ze nog langs om persoonlijk dag te zeggen. Aan het eind van de middag maken babu, Rick en ik nog een laatste ronde langs de huisjes onder in het dorp en nemen een kijkje in de lemen hutjes en ook hier groet ik de mensen. 'S avonds hebben we mijn afscheids party bij Moses (babu) en Jenny het huis zit bom vol en samen drinken we een bakje koffie/thee, een lekker stukje cake en pannekoeken. Na de koffie word ik met veel mooie maar vooral ook lieve woorden bedankt en toegesproken, er word voor me gebeden en gezongen en ik krijg een prachtig broekpak gemaakt op de Kilangala Mission. Ook heb ik een prachtige brief gekregen van alle medewerkers van het ziekenhuis, ze bedanken ons voor het geld wat we hebben gegeven en mijn inzet in het Kilangala Healt Center.
Stil zwijgend kijk en luister ik naar de mensen om mij heen en begin me nu aardig te beseffen dat het einde echt in zicht is gekomen.
En weer een moment van afscheid nemen van een hoop mensen waar ik veel aan heb gehad en mede door hen een prachtige tijd heb gehad. Als ik jong en oud allen een hand heb gegeven en heb gegroet lopen we gans kaput terug naar huis. De laatste nacht slapen we samen in 1 bed maar van slapen is niet veel gekomen, we praten, lachen en ... samen tot diep in de nacht en proberen toch nog een paar uurtjes mee te pakken. Maandag ochtend om 6 uur heb ik mijn wekker gezet want van inpakken is nog steeds niks gekomen, eerst wassen en kleden en dan alles verzamelen en inpakken. Ik heb een beetje spijt dat ik niet wat eerder ben begonnen maar ik heb het misschien bewust wel zolang mogelijk uitgesteld, met moeite krijgen we mijn koffer dicht en volgens mij moet ik toch echt met minder thuis komen dan ik ben vertrokken. Om 8 uur worden we bij de morning pray verwacht om dag te zeggen tegen alle studenten en ook hier doe ik het zelfde praatje als gister in de kerk. Na de pray kom ik bij de uitgang te staan zodat ik ze allemaal nog een hand en dezen gene een big hug.
Na de pray moeten we nog ontbijten en met moeite worstel ik een stukje brood en een bakje thee naar binnen en dan zijn de laatste minuten echt aangebroken. Mijn koffers worden in de auto gezet en onder tussen neem ik afscheid van de harde kern en nee we houden het niet geheel droog. Met lood in mijn schoenen loop ik naar de auto en zwaai nog een laatste maal!

Afscheid nemen bestaat niet......
Ik ga wel weg, maar ik verlaat je niet.
Lief, je moet me geloven. Al doet het pijn. (Marco Borsato)

Op naar Sumbawanga Airport maar Airport is iets teveel gezegd want het is niks meer dan een grasveld! Het MAF vliegtuig(je) is net aangekomen en is iets groter dan een playmobiel vliegtuig bij Bart Smit!
Het inchecken steld niet zoveel voor en gebeurd onde de vleugel, ik moet mijn gewicht door geven en de koffers worden gewogen en dit alles om een goede gewichtsverdeling te maken in het vliegtuig. Als alle 4 de passagiers en de piloot gereed zijn voor de vlucht neem ik het laatste afscheid van babu en van mijn Rick, bah wat is dit vervelend.
De piloot roept mij dus ik moet nu echt gaan, ik kom op rechts in het vliegtuig te zitten mooi bij het raam en zwaai nog een laatste keer naar de mannen! We vliegen van Sumbawanga naar Mbeya en van Mbeya naar Dar Es Salaam, de eerste 20 minuten gaan redelijk ik geniet van het uitzicht en maak nog een paar prachtige luchtfoto's maar zoals verwacht laat mijn maag mij niet geheel met rust. Met de schuurman plastic tas in aanslag zit ik zo wit als een doek met mijn hoofd in mijn handen. Na ruim een uur hebben we de tussen landing gemaakt om te tanken en twee mensen op te halen, we worden geacht op uit te stappen maar lopen kan ik niet. Ik strompel tussen de stoelen door en word door de piloot net of staan we boven aan de trap van het Gemeenthuis naar beneden gehaald en ga in het gras half onder het vliegtuig liggen. Na een uur is iedereen gereed en ik ook ik sta weer op mijn eigen benen maar kan er nog niet echt naar uitzien om weer in te stappen voor de volgende twee uur, Mark de piloot geeft aan dat het soms better is om voorin te zitten en dus zit ik op de eerste rang naast de piloot. Het gaat niet veel better dan het eerste uur en het duurt dan ook niet lang of ik hang met geheel mijn hoofd boven Schuurman omdat met moeite genoten ontbijtje te lozen! Maar goed het is mij nog steeds de moeite waard en als ik weer moest kiezen tussen 3 uur vliegen of 4 dagen met de auto koos ik weer voor deze vlucht. Vanaf het vliegveld neem ik samen met een geweldig Engels echtpaar die ik heb ontmoet in het vliegtuig een taxi naar naar de YWCA waar ik een kamer heb geboekt. Eerst inchecken en dan op naar de eerste verdieping waar mijn 5 sterren appartement is gevestigd, honds beroerd en door moe lig ik eerst een uurtje op bed en doe daarna een poging om nog iets te gaan eten in de stad. Ik kom niet verder dan de hoek van de straat,
het zijn allemaal mannen voor, achter, links en rechts en allemaal willen ze weten waar ik naar toe ga en ik word zelfs door een gevolgd.
Ik kom terug met een 1/2 liter water en een sinaasappel en mijn hart in de keel en lig 's avonds om 21 uur in bed. En het is niet te geloven maar voor het eerst sinds ik denk wel 365 dagen slaap ik 11 uur achter elkaar en ben 's ochtends dan ook echt kip fit. Om 8 uur zit ik aan het ontbijt en ontmoet twee Nederlandse meiden, twee jongens uit Engeland en een local geweldig wat tref ik dit toch weer! We besluiten om gezamelijk voor twee dagen naar Zanzibar te gaan maar eenmaal aangekomen bij de boot schijnt dit onmogelijk te zijn en andere mogelijkheden heb ik niet want ik vertrek van woensdag op donderdag. Samen uit, samen thuis dus een andere planning en wel een city trip. 'S avonds gezellig met elkaar uit eten en een borrel in de kroeg en planning maken voor de volgende dag, en ook dat was geen moeite. Woensdag ochtend na het ontbijt zijn we met de boot naar de South Beaches gegaan waar we tot 's avonds laat hebben genoten van de witte stranden, het helder blauwe water van de Indische oceaan en een lekkere cocktail. Twee zijn op het eiland gebleven om daar nog een paar nachten te verblijven en twee zijn al iets eerder vertrokken om de boot Zanzibar te pakken en samen met de Engels man ben ik om 21.00 met de boot terug gegaan naar de YWCA om me nog even te douchen en klaar te maken voor de vlucht. Samen met Alberto medewerker nachtdienst drink ik nog een soda en ouwehoeren er op los tot het 00.00 is en mijn taxi voor komt rijden, de mannen zetten mijn baggage in de VW bus van minstens 100 jaar oud en dan krijg ik big hug en 3 dikke tuten fan Alberto en een servetje met zijn 06 nummer en zijn e-mail adres in de hoop dat ik ooit nog iets van mij laat horen!!!!!!!!! De taxi man zorgt er naar omstandigheden voor dat ik veilig op het vliegveld kom en brengt mij met al mijn zooi tot aan de incheck balie want hij is denk ik bang dat ik het anders niet had gered! 'S nachts om 04.00 uur ben ik van Dar Es Salaam naar Kenia gevlogen en van Kenia naar Istanboel en van Istanboel naar Nederland. Op Schiphol stonden us heit, muk en Immie op wacht in de hoop mij nog te herkenen.

Het is nog een beetje vreemd om hier weer in het "koude" Frysland te zijn maar goed dat zal er wel bij horen. Ik heb nog een week vrij om na te genieten van mijn reis en weer een beetje aan het leven hier te wennen!
Dit is voor eerst het laatste verslag wat ik betreffende deze reis heb geschreven en wie weet tot de volgende keer......!


Allen super bedankt voor alle reacties, kaarten, pakketjes, bloemen en attenties die ik tijdens en na mijn reis heb gekregen.

Leafs Anneke